ارثیه گرانقیمت یک نویسنده یزدی

تیتر 20- اسماعیل جمشيدی
یزدی ها به اقتصادی بودن شهرت دارند و صد البته شهرت مثبت ،بیشتر در درست کاری. سال 1353 که برای نوشتن سلسله گزارش هایی از جنوب ایران ، بندرعباس و جزایر آن ،یکی دو روز هم در یزد توقف داشتم در بخشی از برنامه ها ،سری هم به زندان شهر یزد زدم که خالی بود و در شگفت که در این شهر بزرگ کسی با کسی دعوا نمی کند، چک برگشتی و کلاهبرداری و کار های خلاف قانون صورت نمی گیرد؟
شب در میهمانی شامی که همکارم نماینده روزنامه اطلاعات ترتیب داده بود تصادفا رییس شهربانی یزد را دیدم و کنجکاوی ام را با او در میان گذاشتم با لبخند گفت همه ی این وقایع در سطح بسیار اندک اینجا هم اتفاق می افتد ولی با خلق وخویی که مردم این دیار دارند با کدخدا منشی بین خودشان مساله را حل می کنند و نمی گذارند کارشان به شکایت و شهربانی بکشه.
در دوران سردبیری مجله زمان (سال 78) این افتخار را داشتم که ایرج افشار استاد مسلم من و اکثر نویسندگان مطبوعات گزارش سفرها یش را چاپ کنم . او از همکاران همیشگی من تا هنگامی که در این سمت بودم بود روزی به تحریریه آمد که من نبودم و یاداشتی برای من نوشت که حالا شما هم در تیتر20 می بینید. چندی بعد که با خبر قبلی به دیدارم آمده بود درباره این همه دقت او در بی غلط چاپ شدن نوشته هایش پرسیدم که از که آموخته است، با همان قیافه همیشه جدی اش گفت از پدرم محمود افشار . بعد صحبت از ثروت چند100 میلیاردی پدرش پیش آمد که چگونه بین او و دیگر وراث تقسیم شده ،با لبخندی نادر گفت: همه ثروت پدرم در بنیاد موقوفات محمود افشار یزدی و صرف امور فرهنگی کشورمان ایران شده است و با همین دقت که دیناری یامفت نصیب بازماندگان نشود. بنیاد موقوفات محمود افشار هیات امنایی دارد که من یکی از اعضای آن هستم و نه بیشتر، پدرم من و دیگر اعضای خانواده و بازماندگان را همراهی کرد تا خوب درس بخوانیم به مدارج عالیه علمی برسیم و زندگی خود را اداره کنیم و آموخت چشم به این ثروت نداشته باشیم همان کاری که من در حق فرزندانم کرده ام . او به تاریخ و فرهنگ ایران عشق می ورزید نام مجله ای که سال 1304 بنیان گذاشت "آینده" بود ؛آگاهی درست و صحیح از گذشته،نگاه آینده.
اخیرا در یکی از شب های بخارای دهباشی که بیش از دوصد ایرانی فرهیخته شرکت داشتند وابسته فرهنگی یکی ازسفارتخانه ها را دیدم که با چه نگاه تحسین آمیزی درباره محمود و ایرج افشار حرف می زد ،برای بازماندگان چه ارثیه ای بالاتر و زیباتر از این همه تحسین .
یافتن آن یادداشت ایرج افشار بهانه ای شد برای نوشتن این یادداشت./آذر ماه 94