جهش اقتصاد دیجیتال در دوران کرونا

تیتر20- اکنون که بیش از ۷ ماه است از اعلام رسمی وجود چنین پدیده‌ای می‎گذرد، خیلی از شهروندان از ترس موج دوم شیوع آن خانه‎نشین شده‌اند. مدارس و دانشگاه تعطیل شده و اکثر شرکت‎ها و سازمان ترجیح دادند به دنبال روال جدیدی برای اداره امور خود باشند. به هر حال، کرونا این روزها همچنان به قوت خود باقی است و حتی در کشورهایی مانند ایران، موج دوم آن آغاز شده و هنوز مشخص نیست چه زمانی پایان می‎یابد.

اما در این میان، به لطف توسعه فناوری‎های دیجیتالی تحولی در سبک زندگی افراد رقم خورد که شاید در گذشته کمتر به چشم می‎آمد. شهروندان توانستند آنلاین خرید کنند، درس بخوانند و حتی دورکاری کنند. این در حالی است که بسیاری از شرکت‎ها و سازمان‌ها نیز خودخواسته یا به اجبار این تغییر را پذیرفتند تا به تعبیری کرونا سکوی توسعه تکنولوژی‎ در کشور شود. البته به گفته امیر ناظمی، رئیس سازمان فناوری اطلاعات ایران، همه حوزه‌ها به‌طور یکسان از آن متاثر نشدند. بعضی از حوزه‌ها به شدت تحت‌تاثیر قرار گرفتند ولی تاثیر کرونا بر برخی از این حوزه‌ها موقتی است و احتمالا بعد از کرونا دوباره به همان وضعیت قبلی‌ برمی‌گردند. همچنین دورکاری از آن دست دستاوردهای مهم دوران کرونا بود که انتظار می‎رود حتی در دوران پساکرونا برای افراد با نیازمندی‎های خاص مانند معلولان، زنان باردار یا کارمندان بیمار تداوم یابد. ناظمی در گفت‌وگو با تجارت فردا، بیشتر به تحولات تکنولوژی در دوران کرونا و تاثیر آن بر عملکرد شرکت‎ها و سیاست‎های دولت پرداخته است:

در مورد تاثیر کرونا روی حوزه‌ فناوری و به‌ویژه فناوری اطلاعات، واقعیت این است که تاثیر دوگانه بوده و همه حوزه‌ها به‌طور یکسان از آن متأثر نشدند. ولی آنچه که اهمیت دارد و به‌عنوان یک سوال چالشی مطرح می‎شود این است که آیا این تاثیری که کرونا بر جهان گذاشته، یک تاثیر موقت و چرخه‌ای است یا یک چرخه‌ بلندمدت و ساختاری؟ در تاثیر چرخه‌ای و کوتاه‌مدت، کرونا ممکن است مثل هر پدیده‌ دیگری ظهور کرده و شوکی را به حوزه‌ فناوری وارد کند که بعضی‌ها از آن شوک منفعت ببرند و بعضی‌ها متضرر شوند، بعد از گذشت مدت زمانی دوباره به دوران قبل از کرونا برگردیم. البته این امکان هم وجود دارد اثرات مربوط به کرونا بلندمدت و از جنس تاثیرات ساختاری باشد. در تاثیرات ساختاری و سیستمی واقعیت این است که دیگر به دوران پیشاکرونا برنمی‌گردیم؛ بلکه پویایی، تعامل و میزان قدرت بخش‌های مختلف تغییر پیدا می‌کند و با یک میدان بازی جدیدتر روبه‌رو هستیم. در این موضوع یک عدم‌قطعیت وجود دارد، ‌یعنی واقعیت این است که در حال حاضر نمی‌دانیم که در کدام یک از اینها اتفاق رخ می‎دهد. به‌نظر می‌رسد برای بعضی از حوزه‌ها، تاثیری که کرونا گذاشته تاثیر بلندمدت و سیستمی بود.
 چه حوزه‎هایی از تکنولوژی در دوران کرونا با رشد بیشتری مواجه شدند، دلیل آن چیست؟

نتایج یک مطالعه در سازمان فناوری اطلاعات ایران نشان می‌دهد بیشترین رشد در حوزه سامانه‌های شرکتی و دولت الکترونیکی بوده و به‌نظر می‌رسد این تاثیر بلندمدت است. به عبارت دیگر، در بخش دولت الکترونیکی شاهد بودیم در پی شیوع کرونا، مسیر جدیدی ایجاد شده و شرایطی پیش آمده که پیش از این انتظار می‎رفت فراهم کردن آن با سختی‌های زیادی مواجه باشد. البته برخی تغییرات نه در حوزه فناوری، بلکه در حوزه‌ قوانین و مقرراتی بود که اثرگذار است. برای مثال، با توجه به تغییرات جدید این امکان به وجود آمده که می‌توان پولی را با تایید نرم‌افزاری و با وثیقه‌ الکترونیکی پرداخت یا حسابی را به‌صورت الکترونیکی ایجاد کرد. این امکان برای احراز هویت کدسجام در امور سهامداری یا دریافت کد معاملاتی برای خرید و فروش سهام فراهم شد. اینها اتفاقاتی بود که در دوران کرونا اتفاق افتاد و به‌نظر نمی‌رسد شرایط آن به دوران پیشاکرونا برگردد و تغییرات آن دائمی و بلندمدت است. پرداخت الکترونیکی و آموزش الکترونیکی نیز دو حوزه‌ای بود که هم در سطح جهان و هم در ایران به شدت تحت تاثیر شیوع بیماری کرونا قرار گرفت و به‌نظر می‌رسد در این حوزه‎ها وارد دوران جدیدی شده‎ایم. برای مثال، وزارت آموزش و پرورش زمانی و سال‌ها ابزار الکترونیکی را نه‌تنها به رسمیت نمی‌شناخت، بلکه ورود آن به مدارس را ممنوع کرده بود. این در حالی بود که برای دانش‌آموزان سیم‌کارتی صادر نمی‌شد، زیرا وزارت آموزش و پرورش موافق آن نبود، ولی در دوران کرونا شاهد بودیم مساله‌ای که مدت‌ها عملا نفی و نادیده گرفته می‌شد به اولویت برای آموزش و پرورش دانش‎آموزان تبدیل شد. در واقع، وزارت آموزش و پرورش با توجه به این اولویت، ابزار جدید شبکه‌ اجتماعی خودشان را توسعه دادند. هرچند ممکن است خیلی موافق شیوه توسعه‌ آنها نباشیم، ‌ولی آنچه اهمیت دارد این تغییر رویکرد است از رویکردی که مخالف تغییر و تحول بود به رویکردی که آن را می‌پذیرد و تنها ابزار توسعه‌ و کارآمدی‌ خود می‌داند. غیر از حوزه‌ سامانه‌های شرکتی و دولت الکترونیکی، حوزه دیگری که به شدت در این دوران اهمیت پیدا کرد مربوط به big data و رایانش ابری (cloud computing) است. به‌خاطر اینکه میزان استفاده مردم از فناوری اطلاعات بیشتر شده و به تناسب آن حجم داده افزایش یافت. به عبارت دیگر، مردم به میزان بیشتری از فناوری اطلاعات و به همان نسبت از ترافیک بیشتری مصرف کردند و به تبع آن، ترافیک بیشتری را نیز به وجود آوردند. به‌ همین دلیل بحث big data اهمیت زیادی همراه با خودش در زندگی ما به‌وجود آورد.
 بخش خصوصی در حوزه اقتصاد خیلی سریع با تکنولوژی‌هایی مانند دورکاری تطبیق یافت و این تکنولوژی‌ها در بخش مذکور رشد سریعی داشتند. این رشد بعضا به واسطه تجربه قبلی آنها بود که در این دوران گسترش یافت. عملکرد دولت در این زمینه را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ آیا دولت علاقه‌ای به استفاده از این تکنولوژی‌ها داشت؟

در زمینه‌ دورکاری ملاحظات و تفاوت‌هایی بین بخش دولتی و خصوصی وجود دارد. شاید مهم‌ترین مساله، امنیت داده‌ها و ارتباط آن با بحث حریم خصوصی است. داده‌هایی که شرکت‌های خصوصی استفاده می‌کنند، داده‌هایی است که معمولا محدود و مربوط به اطلاعات خود آن شرکت بوده ولی وقتی یک سازمان دولتی فعالیتی را انجام می‌دهد، در عمل این فعالیت براساس داده‌ها و اطلاعات شهروندان است و حریم خصوصی و حفظ آن اهمیت بسزایی دارد. اتفاق مهمی که در دوران کرونا رخ داد، این بود که بخش دولتی به واسطه‌ همین ملاحظات و محرمانگی‌هایی که ذاتا در دهه‌های گذشته در ایران افزایش پیدا کرده، ابتدا خیلی موافق دورکاری نبود اما سپس مجبور شد دورکاری را امتحان کند. اتفاقا در این آزمون خیلی از سازمان‌ها توانستند به خوبی از آن استفاده کنند و شرایطی فراهم شد تا این دورکاری تداوم داشته باشد. نکته‌ جالب این است که بعد از موج نخست شیوع کرونا، تلاش بر این بود که دورکاری صفر نشود، در همین راستا، طی نامه‌ای از معاون اول رئیس‌جمهور درخواست شد. البته در آن زمان فقط موج نخست مطرح بود و خبری از دور دوم نبود. در آن نامه تقاضا کردیم بحث دورکاری همچنان ادامه داشته باشد به‌خاطر اینکه هم چابکی سازمان افزایش پیدا می‎کند و هم افرادی که نیازمندی‌های خاص دارند مثل زوجی که منتظر آمدن بچه هستند، خانمی باردار یا کارمندی بیمار می‎تواند همچنان از این دورکاری استفاده کند. شاید زمانی برگزاری جلسات آنلاین بعید و دور از ذهن بود. اما در دوران کرونا شاهد بودیم که جلسات به‌صورت آنلاین برگزار می‌شوند. همچنین دسترسی به کارتابل‎ها از بیرون سازمان فراهم شده است. به‌نظر می‌رسد این تغییر و اتفاق قابل‌توجه است و نمی‌شود به‌سادگی از آن گذشت. همان‌طور که اشاره شد بخش سامانه‌های شرکتی و دولت الکترونیک در دوران کرونا شرایطی را آزمود که غیر از شرایط کرونا شاید سال‌ها درگیر موانع مختلفی بود که اجازه اجرای آن را نمی‌داد.
 آیا تغییراتی از قبیل دورکاری که ناشی از شیوع بیماری کرونا روی داده، ماندگار است؟ آیا اساسا منجر به تغییرات بیشتری در حوزه کسب وکار در دوران پساکرونا می‌شود؟

تمام تلاش مجموعه وزارت ارتباطات بر این است که تغییراتی از قبیل دورکاری ماندگار شود. حتی نامه‌ای مبنی بر تداوم دورکاری خطاب به معاون اول محترم رئیس‌جمهور ارسال شد. به‌نظرم آینده‌نگری در این هست که چنین فعالیت‌هایی ادامه پیدا کند تا پس از این در مواجهه مجدد با چنین بحران‌هایی آمادگی لازم وجود داشته باشد. علاوه براین، مسیر تکنولوژی یک مسیر الزام‎آور است و نمی‌توان از آن چشم‎پوشی کرد. باید شرایط را با آن منطبق کرد، در غیر این‌صورت حذف شده و نمی‌توان موفق بود. به‌نظر می‌رسد دلیل دیگر آن هم برمی‌گردد به کارکردها و قابلیت‎هایی که این تکنولوژی دارد، به ویژه در حوزه افزایش دسترس‌پذیری‌ها و پاسخ به نیازهای خاص. این ابزارها اتفاقا کمک می‌کند که در یک جامعه عادلانه‌تر بتوانیم از خدمات افرادی با نیازمندی‌های خاص مثل معلولان، زنان باردار یا افراد بیمار استفاده کنیم و در حقیقت جامعه هم در این زمینه دچار تنش نشود.
 تحولات تکنولوژی ناشی از کرونا روی سیاست‌های توسعه‌ای برخی نهادهای تصمیم‌گیر مانند وزارت ارتباطات و در راس آن دولت چه تاثیری داشته است؟ این تحولات تا چه حد در ادامه سیاست‌های دولت بوده و تا چه حد دولت سیاست‌های خود را با این تکنولوژی‌ها تطبیق داده است؟

باور من این است که دولت هم مثل سایر ارکان جامعه، با دو نگاه افراد نوگرا و افراد محافظه‌کار وابسته به شرایط موجود روبه‌رو است. افراد نوگرا سعی می‌کنند از ابزارهای جدید توسعه استفاده کنند و افرادی که با محافظه‌کاری به آنها نگاه می‌کنند افرادی هستند که همیشه نسبت به این تکنولوژی‌های جدید شک دارند و خیلی اوقات با تردید از آنها استفاده می‌کنند. بسیاری از اوقات صبر می‌کنند تا زمانی که قابلیت‎های یک تکنولوژی به آنها اثبات شود و بعد از آن استفاده ‎می‎کنند. به‌نوعی این دو گروه یادآور همان گروه‌هایی است که در دو سر طیف هستند که می‎شود از آنها به‌عنوان خوشامدگوی تغییر یا موانع تغییر یاد کرد. این چالش همیشه وجود دارد؛ دولت ترکیب این افراد و رویکردها است. در دولت قاعدتا گروه‌هایی وجود دارد که از قبل هم تمام تلاششان این بوده که امور با همان روال گذشته انجام بگیرد. برای مثال، احراز هویت سهامداران غیرحضوری انجام شود، پرداخت‌ها آنلاین باشد یا در سازمان‎ها و اداره‌ها دورکاری اجرا شود. در مقابل آنها، قاعدتا بعضی از افراد هم بودند که مخالف این نوع نوآوری‎ها بودند. کرونا در حقیقت پویایی بین این گروه‌ها یا توازن قدرت بین این دو گروه را بر هم زد و شرایط را به نفع گروه‌های نوگراتر پیش برد. البته نمی‌توان این تغییر را به معنای اجرای همه‌ ایده‌های گروه‌های نوگرا تعبیر کرد. با این حال، امکان برای افرادی با رویکرد نوگرا فراهم شد تا تحولاتی را که شاید سال‎ها منتظر رویداد آن بودند، در یک بازه زمانی کوتاه اجرا کنند. به این ترتیب می‌توان گفت کرونا فرصتی را فراهم کرد تا بخش‌هایی که پیش از این برای نوگرایی آماده شده بودند، بتوانند از آن استفاده کنند. به‌نظر می‌رسد، همین امر باعث شده در بخش‌های مختلف به یک میزان موفق نشویم یا به یک میزان شکست نخوریم. بخش‌هایی که نوآوری و نوگرایی بیشتر را تجربه کرده بودند، آمادگی بیشتری برای این تغییر داشتند، از فرصت کرونا بیشتر توانستند بهره‎مند شوند و بخش‌هایی که کمتر نوگرا بودند در فرصت کرونا مجبور شدند تغییر کنند؛ با این حال، بسیاری از تغییرات را نپذیرفتند یا عمده این تغییرات را شاید به بهترین شیوه اجرا نکردند. البته از آنجا که در حال حاضر در بدنه‌ دولت هستم، نمی‌توانم قضاوت کنم و بگویم کدام‌ بخش‌ها بهتر یا بدتر عمل کردند؛ اما قاعدتا پاسخ‌هایی در ذهنم دارم. ولی افرادی که از بیرون دولت می‌بینند، می‌توانند با کمترین سوگیری‎ها، ارزیابی بهتری داشته باشند.
 بیشترین رشد در حوزه سامانه‌های شرکتی و دولت الکترونیکی بوده و به‌نظر می‌رسد این تاثیر بلندمدت است. به عبارت دیگر، در بخش دولت الکترونیکی شاهد بودیم در پی شیوع کرونا، مسیری جدید باز شده و شرایطی پیش آمده که پیش از این انتظار می‎رفت فراهم کردن آن با سختی‌های زیادی مواجه باشد.

 در زمینه‌ اجرا و تداوم دورکاری ملاحظات مهمی از جمله امنیت داده‌ها و ارتباط آن با بحث حریم خصوصی وجود دارد. داده‌هایی که شرکت‌های خصوصی استفاده می‌کنند، معمولا محدود و مربوط به اطلاعات خود آن شرکت بوده ولی وقتی یک سازمان دولتی فعالیتی را انجام می‌دهد، در عمل این فعالیت براساس داده‌ها و اطلاعات شهروندان است./دنیای اقتصاد