به چه علت ژاپن قراضه‌های شما را خریدار است؟

تیتر20- در ماه جولای، چین به سازمان تجارت جهانی اعلام کرد که خیلی زود واردات انواع زباله‌های قابل بازیافت را ممنوع خواهد کرد بنابراین برنامه‌های بازیافتی و شرکت‌ها در سراسر جهان در تقلای یافتن مقصد جدیدی برای قراضه‌هایشان هستند که پیش‌ازاین به چین می‌فرستادند. مقصدی که در بیشتر موارد محل دفن زباله است.

این یک بحران اساسی بازیافتی است که البته خیلی دوام نمی‌آورد. این تصمیم چین، که بیشتر بنا به دلایلی زیست‌محیطی گرفته‌شده،  به‌طور حتم شرکت‌ها در این کشور را از دسترسی به مواد خام ارزان محروم می‌کند. این مسئله انگیزه‌ای برای شرکت‌ها و باقی کشورهاست تا با سرمایه‌گذاری در تکنولوژی های پاک و جدید جای چین را بگیرند و  مواد اولیه را از آن خود کنند. ژاپن که سابقه طولانی در صادرات مواد بازیافتی دارد، اولین گزینه‌ای است که برای استفاده از این فرصت اقدام خواهد کرد.  

مثل بیشتر کشورهای دنیا ژاپن هم در چند دهه برای بازیافت قراضه‌های الکترونیکی‌اش به چین متکی بود. این اتکا راه‌حلی فوری برای مشکل ژاپن بود اما لطفی هم به شرکت‌های چینی به‌حساب می‌آمد. بعد از همه این‌ها، با گسترش نگرانی‌های زیست‌محیطی در سراسر جهان، آنچه به سطل‌های بازیافت می‌رود، مواد اولیه کارخانه‌ها است. برای مثال در آمریکا، 40 درصد از آلومینیوم موردنیاز از محل بازیافت تأمین می‌شود، رقمی که تقریباً نزدیک به نیمی از میزان مسی است که از بازیافت در چین به دست می‌آید. این مسئله بیشتر  در مورد آیتم‌های سخت بازیافتی مثل قراضه‌های الکترونیکی مصداق دارد. استخراج طلا یا باقی فلزات کمیاب از موبایل‌های قدیمی از کاوش کردن در معدن بسیار آسان‌تر است، به‌خصوص که نیروی کار ارزان‌تر و محدودیت‌های زیست‌محیطی آن‌هم کمتر است. خروجی چین در بازیافت این محصولات واقعاً خارق‌العاده بود. در بالاترین میزان ممکن، منطقه زباله‌های الکترونیکی چین 20 تن طلا در سال از لوازم الکترونیکی قدیمی استخراج می‌کرد که این میزان تقریباً برابر با 10 درصد از استخراج طلای از معادن آمریکا است.

دولت چین دلیل خوبی برای خروج از معامله داشت. آلودگی ناشی از قراضه‌های الکترونیکی یک مسئله نگران‌کننده جهانی است. رشد قابل‌توجه میزان گجت  هایی که توسط خود چینی‌ها دور انداخته می‌شود نیاز به واردات از خارج را به میزان قابل‌توجهی کاهش داده است. دولت چین به‌طور مداوم موانع متعددی را برای جلوگیری از این رشد ایجاد می‌کند پیش از آنکه به‌طور کامل تصمیم به ممنوعیت بگیرد.

به‌هرحال بازار بازیافت باز است. برای مدت طولانی دولت ژاپن از تحقیقات در این زمینه حمایت کرده است و شرکت‌های ژاپنی به‌منظور توسعه انواع تکنولوژی  به‌عنوان جایگزینی برای روش‌های ارزان و آلوده بازیافت که برای مدت طولانی در چین استفاده می‌شد، فعالیت می‌کنند. برای نمونه میتسوبیشی بیش از 100 میلیون دلار برای ایجاد کارخانه‌های تصفیه فلزات گران‌بها از قراضه‌های الکترونیکی سرمایه‌گذاری کرده است و قصد دارد در آینده تصفیه لیتیوم در باتری‌های خودرو را هم دنبال کند. میتسوبیشی فعلاً در توسعه این کارخانه در ژاپن تمرکز کرده است اما در آینده‌ای نزدیک، کارخانه‌ای در هلند ایجاد خواهد کرد تا قراضه‌های الکترونیکی اروپا را که پیش‌ازاین بیشتر به چین می‌رفت، مدیریت کند. نکته مهم این است که این کارخانه صرفاً برای خلق پول ایجاد نمی‌شوند بلکه میتسوبیشی برای ایجاد این کارخانه‌ها هزینه می‌کند تا به کمبودهای آینده پاسخ دهد. البته تحقیق و سرمایه‌گذاری در این مورد نه با هزینه کم و نه در کوتاه‌مدت جواب نمی‌دهد. میتسوبیشی انتظار ندارد که اولین کارخانه را با آخرین ظرفیت حتی تا سال 2021 رونمایی کند اما زمانی که چنین اتفاقی بیفتد، مواد خام از این کارخانه‌هاست که به سراسر جهان رفته و معامله می‌شود.  کارخانه‌های چینی که امروز مجبور به واردات مواد اولیه‌اند، در آینده با هزینه بیشتر و رقابت‌پذیری کمتر روبه‌رو خواهند شد، دقیقاً در زمانی که ژاپن از سود اقتصادی و مزایای زیست‌محیطی ایجاد این کارخانه‌ها بهره‌مند می‌شود. بعید نیست در آینده  برگزارکنندگان المپیک 2020 برای ساخت مدال طلا، برنز و نقره از مواد خامی استفاده کنند که از قراضه‌های الکترونیکی مردم ژاپن ساخته‌شده است.

این یک درس سرمایه‌گذاری است که دولت‌ها و بازیافت کننده‌ها در سراسر جهان باید به آن توجه کنند. در آمریکا دولت ترامپ می‌تواند با تحول تصمیماتش در مورد برنامه‌های انرژی، بر بازیافت قراضه‌های الکترونیکی سرمایه‌گذاری کند؛ سرمایه‌گذاری بر ایجاد منابع جدید و پایدار مواد خام برای تولید بیشتر./خبرآنلاین