روز خبرنگار و جملات تبریکی که از شنیدنش متعجب می شوم!

تیتر 20  -  روزهای منتهی به 17 مرداد که می رسد شبکه های اجتماعی و فضای مجازی پر می شود از تبریک و تهنیت به خبرنگاران با جملات پر آب و تابی که گرچه دل می برند اما گاهی حتی نه نویسنده و نه مخاطب چندان باورشان ندارند. نشست ها و مراسم هایی برای تقدیر و بزرگداشت این روز برگزار می شود و فضای تحریریه ها پر می شود از گل و خنده و شیرینی و هدایایی از دوستان......

اما واقعا روز خبرنگار را باید تبریک بگوییم؟ اگر این روز بزرگداشت و تبریکی دارد چرا فقط به همین یک هفته منتهی به 17 مرداد است که آن را بزرگ می داریم و خبرنگاران را چشم بینا و گوش شنوای جامعه خطاب می کنیم؟! مگر نه اینکه در همه 360 روز دیگر سال جز همین یک هفته، در ها را به روی خبرنگاران بسته نگه می داریم و رسانه ها را اگر اندک انتقادی داشتند دشمن و آب به آسیاب خصم ریز، تلقی می کنیم.

نگارنده این مطلب البته به ذات و ماهیت کاری خویش، قصد بسط موضوع در همه حوزه ها را ندارم، اگر چه قویا دیده و شنیده ام همه حوزه ها در شرایطی مشابه هستند اما تاکید و داده های شخصی اینجانب ناظر بر مجموعه نظام بانکی و پرداخت در کشور است که از منظر تعامل و پیوند آگاه با رسانه، به شدت حال و هوایی گرگ و میش و البته بسته و متناقض دارند.

ساختارهایی بسته با استراتژی هایی کور که خبرنگار را تنها تا پشت درهای بسته اتاق ها و میزهای خود می پسندند و حرفه خبرنگاری را تنها در خبرسازی منویات مدیریتی در سازمان خود می شناسند و همواره با هر انتقاد و ارائه تصویری واقعی از عملکردها، خبرنگاران را بایکوت می کنند، اگر تصویری مطلوب و دلخواه از مطالب مرتبط با خود در رسانه ها ببینند خبرنگار را ستایش می کنند و با کوچکترین نقد و نظری، خبرنگار را متهم به ناآگاهی، سوگیری و حتی تطمیع شده خطاب می نمایند. در چنین شرایطی باید پرسید آیا واقعا روز خبرنگار تبریک گفتنی است؟!

در شرایطی که مسائل مختلف شغلی مرتبط با حرفه خبرنگاری برای عموم خبرنگاران مطرح است، بدیهی است که اصل حرفه خبرنگاری در سطح عمومی جامعه به چالش کشیده شده و بی شک از کیفیت خروجی آن خواهد کاست اما موضوع عمده دیگر که در حال حاضر به چالش بزرگی برای این حرفه تبدیل شده خودداری اغلب نهادها در همکاری با خبرنگار است و خبرنگاران به دلایل مختلفی، از دست یافتن به اطلاعاتِ درجه‌اول و رسمی باز می‌مانند. 

عدمِ همکاری با خبرنگاران و موضوعاتی که در اکثرِ نهادها سعی بر کتمان حقایقِ دردسرساز دارد، عمده‌ترین دلیلِ محرومیتِ خبرنگار از منابع و اطلاعاتِ اصیل شمرده می‌شود و همین امر باعث شده تا عموما خبرنگاران فقط در همین روزهای بزرگداشت، شایسته تقدیر و قدردانی ذاتی شمرده شوند. 

گرچه نباید فراموش کنیم که اقتصاد شکننده رسانه ها و اندک بودن شمار رسانه های مستقل درد دیگری است که درد آن همواره بر گرده خبرنگاران است اما برخوردهای دوگانه و متناقض دوایر ارتباطی در سازمان های مختلف از جمله بانک ها، باعث شده تولید محتوای آگاهی بخش در این حوزه با مصائب بسیاری همراه باشد. از مدیرانی که عمر میز و صندلی های خود را ابدی می انگارند تا کارشناسان کار نابلدی که بدون دانش و تخصص و صرفا با بهره گیری از روابط و راههای میان بر، به پست ها و مسئولیت هایی در روابط عمومی ها رسیده اند، خاکریزهایی هستند که گرچه برای خبرنگاران با هر سختی فتح شدنی اند اما در روزهای میانه مرداد تبریک های تصنعی و کلمات پر رنگ و لعابشان، برای خبرنگار نیش و عذابی مضاعف است تا نوش و شیرینی جان نشین.

بهرحال روز خبرنگار قطعا روز نیکویی است و بزرگداشت این روز بی شک نقطه توجهی است برای این حرفه خطیر و دشوار اما شیرین تر بود اگر فقط این بزرگداشت ها را تا سطح اهدای یک هدیه برای یک روز در سال فرو نمی کاستیم و بسیار دلچسب تر می بود اگر همه روزهای سال به این جملات زیبایی که در این روزهای منتهی به روز خبرنگار بر کارت ها و متن های تبریک می نویسیم، باور داشتیم.