از عدد تا استراتژی در بیمه پارسیان / بیمه پارسیان برای رشد سهم بازار خود در ریسک‌های بزرگ برنامه دارد / چگونه بیمه پارسیان نقشه حضور خود در بازار بیمه را بازطراحی کرد؟

تیتر20 - رشد ۱۵۱ درصدی ظرفیت مجاز نگهداری ریسک بیمه پارسیان در نگاه اول یعنی جهش از حدود ۹۹۶ میلیارد تومان به حدود ۲ هزار و ۵۰۵ میلیارد تومان.

این تغییر، تنها یک جابه‌جایی عددی در جداول نظارتی نیست؛ بلکه بیان‌گر تغییر مقیاس حضور پارسیان در بازار ریسک‌های بزرگ است؛ یعنی شرکتی که تا یک سال پیش سقف ریسک در ترازنامه‌اش کمتر از هزار میلیارد تومان بود، امروز می‌تواند بیش از دو و نیم برابر آن را درون خود مدیریت کند.

در عمق این عدد، تصویری از ارتقای نقش پارسیان در بازار بیمه دیده می‌شود. ظرفیت نگهداری بالاتر، اجازه می‌دهد پارسیان در قراردادهای بزرگ صنعتی، مهندسی، انرژی و پروژه‌های عمرانی، به یک بازیگر اصلی تبدیل شود.

این جهش ۱۵۱ درصدی، نه نتیجه یک تصمیم اداری کوتاه‌مدت، بلکه برآیند روندی است که در آن رشد ۲۰ درصدی حق‌بیمه صادره، رشد ۳۵ درصدی درآمدهای عملیاتی در شش‌ماهه ۱۴۰۴ و برنامه افزایش سرمایه، در کنار هم اعتماد نهاد ناظر را نسبت به توان ریسک‌پذیری پارسیان تقویت کرده‌اند.

ظرفیت نگهداری: صورتِ عددیِ «اشتها به ریسکِ حساب‌شده»

ظرفیت مجاز نگهداری ریسک، سقفی است که نشان می‌دهد شرکت بیمه تا چه میزان می‌تواند ریسک را در ترازنامه خود نگه دارد و مابقی را به بازار اتکایی واگذار کند.

هرقدر این سقف بالاتر باشد، شرکت آزادی عمل بیشتری در طراحی ترکیب نگهداری و واگذاری برای هر بیمه‌نامه دارد و می‌تواند سهم بیشتری از حق‌بیمه و سود فنی را نزد خود حفظ کند.

در عمل، ظرفیت نگهداری همان صورتِ عددیِ «اشتها به ریسکِ حساب‌شده» است؛ اشتهایی که پشت آن، سرمایه، توانگری و تجربه فنی قرار دارد.

در مقیاس فعالیت‌های بیمه پارسیان، رسیدن ظرفیت نگهداری به حدود ۲ هزار و ۵۰۵ میلیارد تومان یعنی این شرکت می‌تواند در ریسک‌های با سرمایه بالا، سهم نگهداری خود را به‌طور معناداری افزایش دهد.

پیش از این، محدودیت ظرفیت، بخشی از ریسک‌های جذاب را ناگزیر به سمت رقبا یا بازار اتکایی سوق می‌داد و پارسیان مجبور بود با سهمی کمتر از پتانسیل واقعی خود در کنسرسیوم‌ها حضور یابد.

اکنون اما این سقف جدید، برای پارسیان «حق انتخاب» بیشتری در مذاکره با بیمه‌گذاران بزرگ و سایر بیمه‌گران روی میز می‌گذارد.

ترکیب این ظرفیت با سطح یک توانگری مالی، پیام مهمی برای بازار دارد. نسبت توانگری ۱۲۳ درصدی در سال ۱۴۰۳ و حفظ سطح یک در سال ۱۴۰۴ نشان می‌دهد که افزایش اشتها برای نگهداری ریسک، بر پایه تقویت سرمایه و انباشت سود شکل گرفته است، نه بر دوش بدهی یا نازک شدن حاشیه ایمنی ترازنامه.

به بیان دیگر، پارسیان تلاش کرده تعادلی بین میل به رشد پرتفوی و الزام به کنترل ریسک انباشته برقرار کند؛ تعادلی که خود را در هم‌زمانی ظرفیت نگهداری بالا و توانگری سطح یک نشان می‌دهد.

پیوند افزایش سرمایه، توانگری و رشد سهم نگهداری

پشت‌صحنه فنی جهش ظرفیت نگهداری، تصمیم برای افزایش سرمایه از ۱۶۰۰ میلیارد تومان به ۵۰۰۰ میلیارد تومان است؛ یعنی افزایشی حدود ۳۴۰۰ میلیارد تومانی؛ افزایشی که عمدتا از محل سود انباشته و اندوخته قانونی تامین می‌شود.

معنای کیفی این تصمیم آن است که پارسیان، پیِ گسترش ظرفیت ریسک‌پذیری را از جنس سرمایه واقعی و ثروت انباشته‌شده در داخل شرکت می‌ریزد، نه از جنس بدهی‌سازی و اهرم مالی.

اگر نسبت میان سرمایه و ظرفیت نگهداری را در دو مقطع مقایسه کنیم، تصویر روشن‌تر می‌شود: پیش‌تر، حدود ۹۹۶ میلیارد تومان ظرفیت نگهداری در برابر ۱۶۰۰ میلیارد تومان سرمایه قرار داشت؛ یعنی ظرفیت نگهداری در حدود ۶۲ درصد سرمایه ثبت‌شده بود.

پس از جهش، حدود ۲ هزار و ۵۰۵ میلیارد تومان ظرفیت در برابر ۵۰۰۰ میلیارد تومان سرمایه هدف قرار می‌گیرد؛ یعنی چیزی در حدود ۵۰ درصد سرمایه.

این جابه‌جایی نسبتی، نشان می‌دهد که پارسیان در عین افزایش ظرفیت عملیاتی، «حاشیه احتیاط سرمایه‌ای» خود را نیز تقویت کرده است.

از زاویه عملکرد، رشد ۲۰ درصدی حق‌بیمه صادره (از حدود ۸ هزار و ۷۵۸ میلیارد تومان به حدود ۱۰ هزار و ۵۰۲ میلیارد تومان) و رشد ۳۵ درصدی درآمدهای عملیاتی در شش‌ماهه ۱۴۰۴ نشان می‌دهد: حجم عملیات شرکت به‌سرعت در حال افزایش است.

اگر ظرفیت مجاز نگهداری متناسب با این رشد بالا نمی‌رفت، پارسیان ناچار بود بخش بیشتری از ریسک‌های سودآور را واگذار کند و بخشی از ارزش افزوده فنی را به بازار اتکایی بسپارد.

اکنون با ترکیب سرمایه تقویت‌شده و ظرفیت بالاتر، امکان درون‌شرکتی کردن بخش بزرگ‌تری از این ارزش افزوده فراهم شده است.

رقابت بر سر کنسرسیوم‌ها؛بیمه پارسیان در حال بزرگ کردن سهم خود

نگرانی راهبردی پارسیان، افزایش ظرفیت نگهداری سایر شرکت‌های رقیب و در نتیجه کاهش سهم خود از بیمه‌نامه‌های کنسرسیومی است.

بازار پروژه‌های بزرگ، بازاری است که در آن ظرفیت نگهداری مستقیم، به «وزن روی میز مذاکره» تبدیل می‌شود.

شرکتی که سقف نگهداری بیشتری دارد، می‌تواند هم سهم بالاتری از ریسک و حق‌بیمه را مطالبه کند و هم در طراحی شرایط پوشش، نرخ‌گذاری و مدیریت خسارت نقش پررنگ‌تری داشته باشد.

از این منظر، جهش ۱۵۱ درصدی ظرفیت نگهداری، پاسخ فعال پارسیان به تهدید رقابتی موجود است. شرکت به‌جای آنکه در برابر افزایش ظرفیت رقبا منفعل بماند، تلاش کرده با تقویت سرمایه و ظرفیت خود، جایگاهش را در کنسرسیوم‌ها تثبیت و حتی پررنگ‌تر کند.

این رویکرد از جنس دفاع تهاجمی است؛ یعنی پارسیان با بزرگ‌تر کردن ظرف ریسک‌پذیری خود، هم از سهم فعلی‌اش محافظت می‌کند و هم برای کسب سهم بیشتر از ریسک‌های بزرگ اعلام آمادگی می‌کند.

در کنار این، تاکید بیمه مرکزی بر توجه هم‌زمان به ظرفیت نگهداری و سطح توانگری مالی، به نفع بیمه پارسیان تمام می‌شود.

زیرا این شرکت اکنون می‌تواند ترکیب جذابی را به بیمه‌گذاران بزرگ عرضه کند: ظرفیت نگهداری بالا برای قبول سهم بیشتر از ریسک، و توانگری سطح یک برای اطمینان‌بخشی نسبت به پرداخت خسارت در بلندمدت.

نتیجه این ترکیب، شکل‌گیری تصویر یک بیمه‌گر «رقابت‌جو اما محتاط» است؛ شرکتی که برای رشد سهم بازار خود در ریسک‌های بزرگ برنامه دارد، اما این رشد را بر پایه انضباط مالی و سرمایه‌ای پیش می‌برد.

در یک جمع‌بندی تحلیلی، می‌توان گفت عدد ۲ هزار و ۵۰۵ میلیارد تومان ظرفیت مجاز نگهداری ریسک برای بیمه پارسیان، فراتر از یک شاخص نظارتی، نشان‌دهنده جابه‌جایی نقطه تعادل این شرکت میان ریسک‌گریزی و ریسک‌پذیری است.

رشد پرتفوی و درآمد عملیاتی، بستر تجربی مدیریت ریسک‌های بزرگ‌تر را فراهم کرده و افزایش سرمایه، پشتوانه ترازنامه‌ای این حرکت است.

خروجی این دو، میل آشکار بیمه پارسیان برای حضور فعال‌تر در رقابت بر سر ریسک‌های بزرگ و افزایش سهم نگهداری در قلب پروژه‌های کلیدی اقتصاد ایران است.