درجه‌بندی طراحان مد ایرانی بر اساس سلیقه‌های شخصی؟

حال ‌آن که این روزها و در سکوت رسانه‌ای فعالیت‌های کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور، مکرر زمزمه‌هایی مبنی بر درجه‌بندی فعالان این عرصه به‌ویژه در بخش طراحی به گوش می‌رسد و همین مسئله نگرانی‌هایی در جمع خانواده هنرمند و صنعتگر مد و لباس کشور به وجود آورده است.

نکته اینجاست دغدغه‌هایی در این باب وجود دارد که بخشی از آن به پرسش ذهنی و منطقی هنرمندان عرصه مد و لباس درباره بودن یا نبودن معیار اصولی سنجش برای آن‌ها بازمی‌گردد، آن هم در شرایطی که گاهی سلیقه‌های شخصی و روابط، تعیین‌کننده مسیر این دست جریانات در فضای فرهنگی و هنری کشور هستند.

تجربه نشان می‌دهد در بخش‌هایی از اقدامات متولیان حوزه مد و لباس از برگزاری رویدادها و داوری‌ها گرفته تا تعیین متر و معیار برای ارائه مجوز یا لغو آن، استانداردهای مدون و مشخصی روی میز افراد وجود ندارد و بعضاً نگاه‌های سلیقه‌ای و روابط تکلیف نتیجه را مشخص می‌کند.

اگر بخواهیم با نگاهی دلسوزانه به این مسئله ورود کنیم، اوج‌گیری فعالیت‌های برخی مزون‌داران و مدیران مؤسسات در برابر سرخوردگی و دلسردی بسیاری از هنرمندان و دغدغه‌مندان جریان مد و لباس کشور در مقاطع زمانی مختلف می‌تواند بر این مهم صحه گذارد.

به‌هرتقدیر و صرف‌نظر از نتیجه، نهاد متولی دولتی در حوزه مد و لباس باید بر این امر اذعان داشته باشد که رتبه‌بندی نوعی مقیاس‌گذاری برای تضمین کیفیت عملکرد افراد و دفاع از حقوق مخاطبان است و هرگونه برخورد احساسی و غیرحرفه‌ای در این باب در آینده نه‌چندان دور اثرات مخرب بسیاری را به دنبال خواهد داشت.

طرح موضوع درجه‌بندی طراحان مد و لباس در ایران و به‌تبع آن سایر فعالان این عرصه به‌ویژه در بستر مؤسسات، مزون‌ها و خانه‌های مد آنجایی قابل‌پذیرش برای رسانه‌های متصدی انتقال هرگونه پیام از این جریان خواهد بود که این روند بر اساس آزمونی استاندارد و مبتنی بر تمام شاخص‌های سنجش، طراحی شود. همین امر پروسه‌ای زمان‌بر خواهد بود و بر اساس چنین خط تفکری، رفتن راه صدساله در یک‌شب را به‌کلی باید در ارتباط با این موضوع خاص به دست فراموشی سپرد./ هنرآنلاین