۴ جزء اصلی سرمایه‌گذاری خصوصی

تیتر۲۰- رضا یارمحمدی ، کارشناس بازار سرمایه  در این‌باره با بیان اینکه یکی از روش‌های نوین تامین مالی که امروزه مورد توجه قرار گرفته، صندوق‌های سرمایه‌گذاری خصوصی (PE Fund) هستند که عمده فعالیت آنها جذب منابع مالی از سرمایه‌گذاران حقیقی و حقوقی به منظور سرمایه‌گذاری در شرکت‌های خصوصی خارج از بورس و کسب وکارها با حوزه فعالیت از قبل پیش‌بینی شده است افزود: در این روش سرمایه‌گذاران، منابع مالی لازم برای صندوق سرمایه‌گذاری خصوصی را تامین می‌کنند و این سرمایه می‌تواند برای افزایش سرمایه در گردش، بهبود و تقویت ترازنامه یا طرح توسعه شرکت به کار رود. وی با بیان اینکه سرمایه‌گذاران همچنین می‌توانند درباره استراتژی شرکت و مدیریت فعالیت‌های روزانه آن تصمیم‌گیری کنند، افزود: درواقع، اقدام به سرمایه‌گذاری در سرمایه‌گذاری خصوصی تنها به تامین منابع مالی محدود نمی‌شود؛ بلکه این حمایت مالی حاصل فعالیت‌های مدیریتی، مانند خدمات مشاوره و کمک تمام وقت برای توسعه شرکت سرمایه‌پذیر است. وی در ادامه خاطرنشان کرد: سازوکار این صندوق‌ها به این شرح است که اعضای کمیته سرمایه‌گذاری با بررسی دقیق و موشکافانه، شرکت‌هایی که دارای پتانسیل‌های مناسب رشدی هستند را شناسایی کرده و قسمتی از سهام شرکت خصوصی یا کسب و کار مدنظر را در عین شراکت با مدیران آنها خریداری می‌کنند و در بازه زمانی مشخص پس از رشد و به بلوغ رسیدن آن شرکت، از طریق انتشار عمومی ‌‌‌سهام (IPO) یا فروش به سرمایه‌گذاران خصوصی از آن خارج می‌شوند. درواقع، این صندوق‌ها با هدف احیای شرکت‌ها، طرح‌‌‌ها و پروژه‌‌‌های صنایع مختلف، از طریق تملک آنها و تزریق منابع و نقدینگی لازم به رشد و توسعه آنها کمک می‌کنند. برای مثال، سرمایه‌گذاری این نوع صندوق‌ها در شرکت‌های سرمایه‌پذیر می‌تواند دریافت سرمایه از نظام بانکی را در آینده تسهیل کند.

یارمحمدی با اشاره به این نکته که ۴ جزء اصلی سرمایه‌گذاری خصوصی شامل جذب سرمایه، سرمایه‌گذاری، مدیریت و نظارت و خروج است، بیان کرد که در مرحله جذب سرمایه، انگیزه اصلی سرمایه‌گذاران دستیابی به بازده‌‌‌هایی بالاتر از بازدهی سایر ابزارهای مالی است؛ در واقع این حاشیه سود مازاد، ریسک مربوط به نقدینگی پایین صندوق و ریسک‌‌‌های مرتبط با شرکت‌های خصوصی را پوشش می‌دهد.  وی خاطرنشان کرد: در رابطه با سرمایه‌گذاری نیز می‌توان گفت که داشتن یک استراتژی روشن برای ورود و خروج از شرکت‌های سرمایه‌پذیر از نکات مهمی ‌‌‌است که مدیر صندوق همواره باید به آن توجه داشته باشد. همچنین، در سایه مدیریت و نظارت است که خلق ارزش ایجاد می‌شود و خروج از شرکت‌های سرمایه‌پذیر را آسان می‌کند. یارمحمدی در خصوص چالش‌های این صندوق‌ها در ایران اظهار کرد: NAV این صندوق‌ها که روی تارنمای صندوق قرار می‌گیرد، معمولا پایین‌تر از ارزش واقعی روز دارایی‌ها بوده و با آن اختلاف معناداری دارد و این به دلیل آن است که هیچ الزام قانونی از سمت نهادهای نظارتی برای ارزشگذاری مجدد شرکت‌های سرمایه‌پذیر توسط صندوق‌های سرمایه‌گذاری خصوصی پس از سرمایه‌گذاری اولیه وجود ندارد و این مساله می‌تواند سبب ایجاد ابهام برای سرمایه‌گذاران هنگام خرید واحدهای سرمایه‌گذاری و بالتبع عدم‌تمایل آنها به سرمایه‌گذاری در این صندوق‌ها شود.

وی ادامه داد: چالش دیگر این صندوق‌ها این است که کارمزد مدیر صندوق به صورت ثابت در نظر گرفته می‌شود و این مساله موجب می‌شود، مدیر صندوق تلاش زیادی در جهت ارتقای عملکرد این صندوق‌ها و مدیریت شرکت‌های سرمایه‌پذیر انجام ندهد؛ بنابراین باید کارمزد مدیر صندوق به صورت متغیر در نظر گرفته شود و متناسب با عملکرد واقعی صندوق ‌سنجیده شود.

همچنین، با توجه به شرایط تورمی‌‌‌کشور و نیاز مبرم شرکت‌های سرمایه‌پذیر به جذب منابع مالی، بسیاری از صندوق‌های سرمایه‌گذاری خصوصی به دنبال مجوز افزایش سقف سرمایه خود هستند که نیاز شرکت‌های سرمایه‌پذیر را در شرایط تورمی کشور برطرف کنند، اما در این مسیر موانعی وجود دارد که اجازه افزایش سقف را به آنها نمی‌دهد؛ بنابراین، باید که سازمان بورس و اوراق بهادار از طریق سازوکارهایی امکان افزایش سقف واحدهای سرمایه‌گذاری را فراهم کند. یارمحمدی در خصوص آینده این صندوق‌ها اظهار کرد: قدمت صندوق‌های سرمایه‌گذاری خصوصی در ایران چندان زیاد نیست و از این رو بازار بکری برای سرمایه‌گذاران و شرکت‌های سرمایه‌پذیر محسوب می‌شود./دنیای اقتصاد