ال 90 بخریم یا رنو ساندرو؟

اتومات بودن این خودروها نیز در شهرهای شلوغ کشورمان از جمله پایتخت خود جذب کننده مشتریان بسیاری است که در طی ۴.,۵ سال اخیر بدلیل افت کیفیت شدید قطعات فنی پژو ۲۰۶ و ۲۰۶ پلاس (یا همان ۲۰۷ ) و معضلات فراوان نمونه هایی که جعبه دنده خودکار دارند ،  ال ۹۰ اتومات بدلیل برخورداری از پیشرانه و گیربکس عالی و کم اصطلاک وجا افتادن بعنوان خودرویی جان سخت توانسته تاکنون بخش بزرگی از بازار این کلاس خودروهای ۴۰ تا ۵۰ میلیونی را ازآن خود کند. اگرچه همچنان برخی مشتریان هدف در بازار چهره بروز تر ۲۰۶ یا ۲۰۷ را فاکتور برتری و دلیل انتخاب ان به نسبت ال ۹۰ می دانند ، اما وقتی پای خرابی قطعات ومراجعات متعدد به تعمیرگاه به میان می آید این ۲۰۶ و بویژه ۲۰۷ اتومات هستند که بازنده تمام عیاربازی اند و مصداق عینی از دور دل می برند و از نزدیک ...!خاطرم هست بتازگی یکی از دوستان عاشق ۲۰۶  ! موفق به خرید نمونه تیپ ۵ آن شده بود که اگرچه خودروبه امکانات نه چندان کلیدی چون بلوتوث و حسگر عقب و...مجهز بود اما صرفا با گذر یک هزار کیلومتر دچار نقص در هیدرولیک فرمان ، نشت شلنگهای سیستم کولر در داخل خودرو و البته فراموشی سازنده در نصب موتور برف پاکن عقب! و سروصدا در جلو بندی شده بود.

حال از این درددلها گذشته و رفتن به سمت داستان ساندرو و ال ۹۰ باید اضافه کرد از چندی پیش بواسطه قراردادهای جدید صنعتی، مونتاژ یک محصول خوش نام و اقتصادی و کم هزینه رنو در کشور با نام " نسل گذشته ساندرو " استارت خورده و با استقبال خوبی در بازار تشنه خودروهای ۴۰ تا ۵۰ میلیونی اوتومات مواجه شده است، خودرویی که از مشخصات بسیار نزدیک و یکسان در بخش موتور و گیربکس و پلت فرم و.. با ال ۹۰ سود می برد اما در بازار آزاد فاصله قیمتی بعضا ۵ تا ۶ میلیونی بیشترش به نسبت ال ۹۰ مشتریان فراوانی را در سر دو راهی انتخاب قرار می دهد که با پرداخت بعضا این افزایش بها چه امکاناتی نصیبشان شده و آیا این افزایش، ارزش پرداخت را دارد یا همان ال ۹۰ اتومات  بهترین انتخاب است ؟ برای یافتن جواب این پرسش دلی به راه و خیابانهای شهر زده واین دو مدیر بی حاشیه و خوش نام را به بوته مقایسه گذاشتیم .

طراحی بیرونی ساندروبه نسبت زبان طراحی ال ۹۰ بروز تر ، پویاتر و اسپورت تر بوده ، به اضافه اینکه هاچبک بودن این ماشین به خاصیتهای ظاهری اسپورتی آن افزوده وبرای جوانان می تواند انتخاب بروزتری باشد .اما با بازکردن درب خودرو همه چیز رنگ می بازد و مشتری که شاید تصور مشاهده خودرویی متفاوت را دارد از تشابهات فراوان فضای داخل این ماشین با ال ۹۰ متعجب میشود. در حقیقت ساندرو کنونی نسل نخست این ماشین در دنیا بوده که ازساخته و پرداخته شدن در مرکز تکنولوژی رنو در فرانسه ، برزیل و رومانی و سپس رونمایی در فرانکفورت موتورشو ۲۰۰۷ بعنوان یک هاچبک کاملا اقتصادی ارزان قیمت پا به میدان گذاشت . درواقع فضای داخلی به غیرازتغییرات جزئی در دستگیره درها ،خطوط روی کنسول و قاب داشبود اتفاقات دیگری را شامل نشده ، اما مهندسی ابعاد داخلی به گونه ای رخ داده که از فضا و راحتی کمتری در هر دو ردیف عقب و جلو به نسبت ال ۹۰ برخوردار است.این مسئله بویژه در فضای پا و سر ردیف عقب بیشتر نمود پیدا کرده و عملا از راحتی سواری  سه سرنشین درشت هیکل( در ردیف عقب ) به نسبت ال ۹۰  کاسته شده است که دلیل اصلی اش کم شدن طول ماشین و پیامدش طول اکسل عقب تا جلو به میزان ۲۰۰ میلی متربوده که هم از فضای پا بشدت کاسته و هم صندوق عقب  را حدود ۲۰۰ لیتر از ال ۹۰ کوچکتر کرده. البته فرم و اسکلت بندی صندلیهای هر دوخودرو یکسان بوده و راحتی آنها در حین سفر بویژه در ردیف عقب محسوس است. ورودی درهای ساندرو نیزاز ارتفاع کمتری به نسبت ال ۹۰ برخوردار است و ورود و خروج در تندر با سهولت و سرعت بهتری صورت می گیرد.

دراین بین مهندسین رنو سعی کرده اند راحتی سرنشینان عقب ( که حدود دو نفر و نصفی است !) را فدای صندوق بار بزرگتردراسندرو بکنند ، البته صندوقی که نه اندازه ال ۹۰ عمق دارد و نه ارتفاع. اما بنظرمی آید در ساخت چنین کلاس خودرویی آسایش سرنشینان باید دراولویت باشد تا توانایی حمل بار بیشتر. درهنگام راندن نیز درردیف جلو و بویژه پشت فرمان ان آزادی عمل و فضای باز ال ۹۰ قابل تجربه کردن نیست ولی به نظرم بواسه فضاهای بسته تر کمی از ارگونومی و فضاسازی بهتری به نسبت ال ۹۰ برخوردار است ، به اضافه اینکه آینه های بیرونی بزرگتر ( به نسبت برادرش لوگان ) و قابلیت کنترل سیستم صوتی از اهرم پشت فرمان نمرات مثبتی را به ان می افزایند که نباید نادیده گرفته شوند.خودرو در حرکتهای اولیه همان حس و حال ال ۹۰ را دارد با این تفاوت که بواسطه سبکی حدودا ۱۰ کیلوگرمی ساندرو به نسبت ال ۹۰ و رسیدن به تعریف وزن به اسب بخار ۱ به ۱۰,۹ چابکی نسبتا میلی متری در ماشین حس می شود . البته عموما این مدل گیربکسهای رنو ، جعبه دنده های تروفرزی در دو حالت خودکار و تیپترونیک نیستند، اما دوام بالا ، بی صدایی ، نرمی و سهولت درتعویض از نقاط بارزشان محسوب می شوند. ساندرو در تعویض دنده ها و شتاب گیری اولیه کمی پرشتاب تر از ال ۹۰ عمل می کند ، اما این شتاب نه آنقدر ملموس است که هیجان انگیز باشد و نه آنقدر محسوس که بتوان آنرا یک سرو گردن بالاتر از برادر بزرگترش دانست . حس فرمان از روی جاده کمی با تاخیروسنگین اما دقیق بوده و بواسطه ستونهای کوتاهتر به نسبت ال ۹۰ است و براحتی می توان با دید بیشتر با ان دور گرفت. ولی خوب علیرغم تمامی تعریفی که از این گربکس کردم باید عادلانه گفت که اگرچه روی سرعتهای تا ۱۴۰ کیلومتر خیلی خوب عمل کرده و بویژه در حال تیپترونیک چه در ارتقاء و چه در معکوی گیری قابلیت مانور پذیری خوبی را دراختیار راننده قرار می دهد اما با گذشت سرعت از عدد ۱۴۰ حس می کنید الان نیاز به یک دنده ۵ و کمی دور موتور بالاتر دارید که عملا فقط روی ساندرو گیربکس  دستی قابل دسترسی است . دراین بین همانند ضعفی که در ال ۹۰ وجود دارد گرفتن کولر در حین حرکت تا میزان ملموسی تاثیر خودر را روی سواری و کاستن از توان موتورمی گذارد که صرفا راندن ماشین روی حالت تیپترونیک می تواند در هنگام سبق گیری و یامسیرهای شیب دار تاثیرمثبتش را بگذارد.

درهنگام رانندگی حس می کنم عایق بندی داخل خیلی بهتراز ال ۹۰ است و از صدای  تایرها ، جاده و موتور کاسته شده . البته ال ۹۰ های خودکار نمد داخل موتور هم ندارند و به نظر می آید از یک لایه ایزوله کننده صدا بین دیواره موتور تا اطاقشان کمتر شده  ، اما بواسطه هاچبک شدن ماشین از سواری خشک تری به نسبت لوگان برخودار بوده ولی در حرکتهای پرشتاب و ورود به پیچهای با زوایه تند ماشین از تعادل و چسبندگی بیشتری در مقایسه با تندر سود می برد که خیلی فاحش و عیان نیست.البته با توجه به نسبت تعادل تعریف شده با عدد کمتر درساندرو رسیدن به چنین شرایط رانندگی دور از انتظار نیست و این مهندسی میلیمتری تغییر داده شده در ابعاد هستند که بازیگر میدان می شوند.

تکانهای داخل اطاق ساندرو به نسبت ال ۹۰ ملموس تر است که اینهم از خصیصه های خودروهای هاچبک است ، ترمزها قدرت ایستایی یکسانی با تندر داشته و میدان دید جلو دراین هاچبک فرانسوی بواسطه خطوط نرم تر بهتر اما در بخش عقبی خیلی باز و فراخ نیست که در مقام مقایسه با تندر می توان به دید جلو نمره مثبت و به دید عقب نمره منفی داد. البته طبق معمول برخی فروشندگان و نمایشگاههای خوش ذوق با تعریف پکیجهای آپشن من درآوری به اسم پکیج مدیران ! اقدام به نصب امکاناتی مثل مانیتور ، بلوتوث ، جی پی اس ، دوربین و حسگر عقب ، گرم کن صندلی !  کروز کنترل ، مانیتور پشت سر! و..می کنند که عموما برخی از آنها برای چنین خودرویی در چنین کلاس شهری بی استفاده و نامناسب است .البته کارخانه سازنده از سیستم صوتی با کیفیت تری ( با مارک کنوود ) روی ال ۹۰ اتومات سود برده ، اما هر دو خودرو داری ۴ باند خروجی ، ۴ شیشه برقی ، آینه های برقی با گرم کن، دو بالشتک هوا ، سیستم تهویه مطبوع دستی ، رینگهای آلومینیومی ، تایرهای ایرانی بارز ،کامپیوتر سفری ، ریموت کنترل ،کمربندی ایمنی ۳ نقطه ای برای ردیف عقب ، ترمز ضدبلوکه با حمایت سیستم تقسیم نیرو و ...هستند. بصورت کلی شما با پرداخت ۴ تا ۶ میلیون بیشتر برای خرید ساندرو ، ماشینی با تمامی مشخصات فنی یکسان نظیرال ۹۰ می خرید که دارای فضای اطاق کمتر وتوانایی حمل مسافرکمتر، فضای صندوق بار کمترو سواری خشک تر به نسبت برادربزرگتر باهمان مصرف سوخت یکسان و شتاب گیری و خاصیتهای راندن است . از طرفی به نسبت تندر طراحی آن بروزتر، دارای آینه هایی بیرونی با دید بهتر ، تزئینات داخلی بروزرسانی شده تر است که به نظر می آید پرداخت چنین تفاوت قیمتی صرفا برای دریافت چنین فاکتورهای ظاهری که درخودروهای کلاس اقتصادی مد نظر نیست انتخابی منطقی و اقتصادی به نظر نرسیده و می توان با خرید یک ال ۹۰ اتومات و صرف هزینه ۲ تا ۳ میلیونی و مثلا نصب مانیتور و بلوتوث وجی پی اس و دوربین دید عقب ( که  کامل سلیقه ای است و روی این ماشین الزامی نیست )، ما بقی ۳ میلیون اضافه را درحساب بانکی نگه داشت ، اما خوب قطعا همین فاکتورهای به ظاهر کوچک ساندرو خود می تواند برای خانواده های جوان جذاب و ملاکی برای آن دست مشتریان باشد که علاقه ای به برقراری ارتباط با طراحی ال ۹۰ و فضای ساده ترش ( به نسبت ساندرو ) ندارند./مجله ماشین