بهترین نقش‌آفرینی‌های سینما در سال ۲۰۱۹

تیتر20- فیلم‌های سال ۲۰۱۹ را دوست داشته باشید یا نه، نمی‌توانید منکر شوید که به‌لحاظ بازیگری حداقل شاهد دستاورد‌های بزرگ بوده‌ایم. از گروه بازیگران پیشکسوت فیلم "مرد ایرلندی" مارتین اسکورسیزی کهنه‌کار بگیرید تا یک‌سری فیلم‌های مستقل مثل اولین بازی دختر تیلدا سوئینتون در فیلم "یادگاری" جوآنا هاگ و تعداد زیادی بازی درخشان دیگر که هر کدام توانستند تبدیل به مهم‌ترین موتور محرکه فیلم‌شان شوند. حالا نامزد‌های بیست و ششمین دوره اتحادیه بازیگران اعلام شده است و یادمان نرود که نامزد‌ها و برنده‌های این اتحادیه اهمیت زیادی برای اسکار دارند.

جایزه انجمن بازیگران فیلم، یکی از جوایز مهم هالیوود است که تا حد قابل توجهی می‌تواند جوایز بخش بازیگران مراسم اسکار را پیش‌بینی کند. برنده این جایزه با انتخاب و رأی‌گیری تعداد زیادی از بازیگران عضو انجمن انتخاب می‌شود و به این خاطر که بخش مهمی از اعضای آکادمی اسکار هم از بازیگران تشکیل شده است، برندگان جایزه انجمن بازیگران در اسکار ۲۰۱۹ نیز شانس بالایی برای تصاحب جوایز خواهند داشت. همچنین می‌شود حدس زد که نامزد‌های اسکار در بخش بازیگران ترکیبی خواهد بود نزدیک به انتخاب‌هایی که توسط انجمن اعلام شدند.

برای مثال سال گذشته رامی مالک برای حضور در فیلم "بوهمین راپسودی" و ماهر شالا علی برای ایفای نقش در فیلم سینمایی "کتاب سبز" یا "کتاب مرجع" موفق شدند به ترتیب جوایز بهترین بازیگر نقش اصلی مرد و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را از انجمن بازیگران فیلم دریافت کنند و بعد همین دو جایزه در مراسم اسکار هم نصیب‌شان شد.

هیات داوران در بخش بازیگری راه سختی در پیش دارند. واقعاً چطور می‌شود بین بازی درخشان بازیگران "مرد ایرلندی" با حضور چشمگیر لئوناردو دی کاپریو و برد پیت در فیلم "روزی روزگاری در هالیوود" کوئنتین تارانتینو یا شیمی زوج آدام درایور و اسکارلت جوهانسون در "داستان ازدواج" یکی را انتخاب کرد؟

اتحادیه بازیگران با اعلام نامزدهایش درحقیقت بهترین بازی‌های سال را اعلام کرده است، هرچند جای بعضی‌ها خالی است. مثلا از رابرت دنیرو قرار است امسال تقدیر شود و شاید به همین دلیل نامش در بین نامزد‌های بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم "مرد ایرلندی" نیست وگرنه چطور می‌شود انرژی بازی درخشان او را در آن فیلم نادیده گرفت؟ یا برد پیت برای بازی در فیلم "روزی روزگاری در هالیوود" نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شده است در حالی که حضورش در فیلم "به سوی ستارگان" جیمز گری هم فوق‌العاده و سنجیده است.

فهرست نامزد‌های اتحادیه بازیگران را مرجع قرار دادیم تا تعدادی از بهترین بازی‌ها و بازیگران سال ۲۰۱۹ را معرفی کنیم. خارج از این فهرست رابرت دنیرو را هم اضافه کردیم که بدون او فهرست بهترین بازیگران چیزی کم خواهد داشت و برد پیت که البته در نقش مکمل نامزد دریافت جایزه شده ولی در بخش بهترین بازیگر اصلی هم می‌توانست با "به سوی ستارگان" حضور داشته باشد.

تعداد بازیگران خوب در همان نقش اول آن‌قدر زیاد است که نمی‌توانیم فهرست مکمل‌ها را هم مرور کنیم، اما نمی‌شود به حضور درخشان برد پیت در فیلم "روزی روزگاری در هالیوود" اشاره نکرد. یا دوگانه جو پشی و آل پاچینو در "مرد ایرلندی" که دیدن‌شان یادمان می‌آورد چرا عاشق سینما هستیم. با هم مروری داریم روی نقش‌ها و بازیگرانی که امسال باعث شدند سینما همچنان به حیات خودش با قدرت ادامه بدهد.

کریستین بیل

فورد در برابر فراری

سال ۱۹۶۳ احتمال انجام معامله‌ای وجود دارد که طی آن فورد می‌خواهد فراری را بخرد. اما مذاکرات به بن‌بست می‌رسد و متوقف می‌شود، چون انزو فراری می‌فهمد که این معامله شامل خرید اسکودریا فراری، یکی از ماشین‌های لوکس فراری هم است که در برنامه مسابقات فراری حضور داشت و از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۵ و در سال ۱۹۵۸ جایزه مهم‌ترین و قدیمی‌ترین مسابقه اتومبیلرانی جهان را به نام لمنز گرفته بود. هنری فورد دوم ناراحت از این که پیشنهادش رد شده، از بخش مسابقه کمپانی می‌خواهد ماشینی بسازند که اسکودریا فراری را شکست بدهد.

فیلم بعد سراغ این می‌رود که چطور کارول شلبی، طراح اتومبیل، و کن مایلز، راننده اتومبیل‌های مسابقه، تیمی از مهندسان و طراحان آمریکایی را سرپرستی می‌کنند تا ماشینی ساخته شود که اسطوره فراری را شکست بدهد. کریستین بیل، بازیگر ۴۵ ساله انگلیسی نقش کن مایلز را بازی می‌کند. راننده‌ای که باید در زمین مسابقه فراری را شکست بدهد. بیل پیش‌تر نشان داده که برای ایفای نقش‌هایی مثل دیک چنی در "معاون رئیس جمهور" چطور حتی فیزیکش را هم تحت تاثیر نقش قرار می‌دهد. حالا برای بازی در نقش مایلز کاملاً روی فرم است. اما امسال رقبای قدری دارد.

لئوناردو دی کاپریو

روزی روزگاری در هالیوود

این اولین همکاری دی کاپریو با تارانتینو نیست. پیش‌تر در "جانگوی رها شده از بند" جلوی دوربینش رفته بود، اما این بار حضور کامل تری جلوی دوربین این فیلمساز دارد. برد پیت نقش ریک دالتون را بازی می‌کند. بازیگر فیلم‌ها و سریال‌های وسترن که حالا در سال ۱۹۶۹ انگار به پایان خط نزدیک شده است. یک مدیر برنامه به او می‌گوید که اگر می‌خواهد کارنامه‌اش احیا شود باید برود و در وسترن‌های اسپاگتی بازی کند.

ریک دالتون از آن آمریکایی‌هایی است که به هالیوود باور دارد و این زمانه جدید پر از هیپی‌ها و مکزیکی‌ها برایش خوشایند نیست. این اولین بار است که دی کاپریو و برد پیت با هم در یک فیلم بازی می‌کنند و زوج بازیگری‌شان به‌طرز شگفت‌انگیزی خوش انرژی و جذاب از کار در آمده است. دی کاپریو اولین نامزدی اسکارش را سال ۱۹۹۴ به دست آورد، اما خیلی طول کشید تا در نهایت در سال ۲۰۱۶ برای بازی در فیلم "از گور برگشته" ایناریتو، این جایزه را به خانه ببرد. به‌رغم بازی درخشانش در فیلم تارانتینو بعید است که امسال جایزه اسکار به او برسد.

آدام درایور

داستان ازدواج


این بازیگر جوان ۳۶ ساله، دو سه سالی می‌شود که ستاره اقبالش درخشیده و امسال فوق‌العاده‌تر از همیشه در درام تلخ نوآبومباک درباره جدایی و طلاق بازی درخشانی از خودش ارائه داده است. او بازیگر هزاره سوم است. کارنامه بازیگری‌اش از سال ۲۰۰۹ آغاز شده و هنوز در ابتدای مسیر است، اما نمی‌شود از تحسین بازی‌اش در "داستان ازدواج" خودداری کرد. آدام درایور نقش چارلی را بازی می‌کند. کارگردانی نیویورکی که مردی خلاق و روشنفکر است. همسرش نیکول که یک بازیگر لس‌آنجلسی است، همیشه کنار او بوده، اما حالا حس می‌کند که همه این سال‌ها زیر سایه شوهرش قرار گرفته.

تارون ایگرتون

راکت‌من

"راکت‌من" عنوان ترانه‌ای از التون جان است که حالا روی فیلم بیو گرافیکی که به زندگی این آهنگساز و خواننده بریتانیایی می‌پردازد، قرار گرفته است. تارون ایگرتون نقش التون جان را ایفا می‌کند. از زمانی که جوانی عاشق موسیقی بوده تا اولین اجرایش که با موفقیت روبرو می‌شود و دست‌به‌گریبان شدنش با اعتیاد. نکته مهم این است که همه ترانه‌های التون جان را خود تارون ایگرتون بازخوانی می‌کند. خب چنین نقش‌هایی همیشه برای اعضای آکادمی و منتقدان جالب توجه بوده است.

طبیعتاً همه ایگرتون را با رامی مالک مقایسه کردند که سال گذشته نقش فردی مرکوری را در فیلم "بوهمین راپسودی" بازی کرده بود و جوایز را هم درو کرد بازی ایگرتون البته خوددارانه‌تر از رامی مالک است و بدون شوآف بیش از اندازه توانسته در عمق جان کاراکتر نفوذ کند. سکانس‌هایی که پشت پیانو می‌نشیند و خودش را به دست موسیقی می‌سپارد و سکانس تلفنی حرف زدن با مادرش احساس‌برانگیز هستند.

خواکین فینیکس

جوکر

درباره بازی خواکین فینیکس فیلم "جوکر" حتما زیاد شنیده‌اید. او هم مثل تارون ایگرتون رقیبش نه امسال که سال‌های گذشته بوده است. همه آماده بودند که خواکین فینیکس را با هیث لجر "شوالیه تاریکی" مقایسه کنند. به‌خصوص از این نظر که تصور می‌شد هر دو بازیگر نگاه روان‌شناختی به کاراکتر جوکر داشته‌اند. با دیدن فیلم تاد فیلیپس متوجه می‌شوید که از اساس چنین مقایسه‌ای نادرست است. "جوکر" اصلاً یک فیلم ابرقهرمانی با رویکردی شبیه فیلم نولان نیست. این یک فیلم به شدت امروزی است درباره مردی که جامعه فاسدی که در آن زندگی می‌کند، او را به سمت جنون سوق می‌دهد.

آرتور فلک دلقک بیچاره‌ای است که همراه مادرش در شهر گاتهام زندگی می‌کند. شهر گاتهام کاملاً در فساد و تباهی فرو رفته و آرتور که موجود حساسی است، دچار بیماری شده و خنده‌های عصبی می‌کند. روند وقایع به‌گونه‌ای پیش می‌رود که آرتور فلک تبدیل به جوکر می‌شود. در مورد شیوه بازی فینیکس فقط می‌توان گفت که برای این نقش جانفشانی کرده است. فیزیکش تحت تاثیر این نقش قرار گرفته. آن‌قدر لاغر شده که ترسناک به نظر می‌رسد. موجودی مریض و نحیف و در آستانه فروپاشی. بدون شک یکی از بهترین بازی‌های این چندسال اخیر است.

سینتیا اریوو

هریت

هریت توبمان یک زن استثنایی بوده است و فیلم "هریت" هم داستان زندگی اوست. یک اکشن درام بیوگرافیک که روایت می‌کند چطور هریت از برده بودن فرار می‌کند و تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین قهرمانان آمریکا می‌شود. زنی که شجاعت، جسارت، هوش و نبوغ و سرسختی او باعث آزادی صد‌ها هزار برده در آمریکا می‌شود. اسم سینتیا اریوو کسی که نقش هریت را در فیلم بازی می‌کند کمتر به گوش خورده است.

این بازیگر ۳۲ ساله انگلیسی هنوز کارنامه چندان طولانی‌ای ندارد و تازه از سال ۲۰۱۵ بازیگری را شروع کرده است. بیشتر هم در سریال‌های تلویزیونی بازی کرده است. حضورش در فیلم‌های "اوقات بد در ال رویال" یا "بیوه‌ها" که این دومی فیلم خوب استیو مک کویین است، چندان به چشم نیامده بود، اما "هریت" و این نقش از آن فرصت‌هایی است که در اختیار بازیگران قرار می‌گیرد تا خودشان را نشان بدهند و سینتیا اریوو هم موفق شده از آن به عنوان یک سکوی پرتاب خوب استفاده کند.

اسکارلت جوهانسون

داستان ازدواج

اسکارلت جوهانسون بازیگر خوبی است. در کارنامه‌اش که بگردید ممکن است تک و توک فیلمی پیدا کنید که بازی جوهانسون در آن‌ها خوب نباشد. همیشه حدی از استاندارد را دارد و حالا در "داستان ازدواج" بالاتر از حد استاندارد ظاهر شده است. نیکول زنی است که دیگر نمی‌خواهد به زندگی مشترک با شوهرش ادامه دهد. اسکارلت جوهانسون با ظرافت موفق می‌شود این زن به ته خط رسیده را تصویر کند.

زنی که گریه نمی‌کند، اما وقتی در خلوت اشک از گوشه چشمش سرازیر می‌شود، آن‌قدر احساس‌برانگیز است که تماشاگر را هم به گریه می‌اندازد. جوهانسون در نقش نیکول تعادل خوبی در بازی‌اش حفظ کرده که نه در قالب قربانی فرو برود و نه تبدیل به کاراکتر منفی این جدایی شود. او زنی است که پس از سال‌ها می‌خواهد دنبال خودش بگردد، اما حتی از همین کار هم مطمئن نیست. یکی از آن بازی‌هایی است که می‌شود درباره شیمی بازیگرش و ظرافت بازی‌اش بسیار بحث کرد.

رنه زلوگر

جودی

جودی گارلند، ستاره سینمای کلاسیک هالیوود است. هم بازیگر درجه یکی بود و هم خواننده. بازی در نقش جودی گارلند برای هر بازیگری یک برگ برنده در کارنامه کاری‌اش محسوب می‌شود و فعلا این برگ برنده در اختیار رنه زلوگر قرار گرفته. ماجرا به زمانی برمی‌گردد که جودی گارلند دیگر ستاره در معرض توجه نبوده و برای بهبود اوضاع مالی‌اش مجبور می‌شود به یک‌سری اجرای کنسرت تن دهد.

اتفاقی که بعد از سال‌ها برایش می‌افتد، اما جودی همه تلاش‌اش را می‌کند تا روی سن تبدیل به همان زن موفق همیشگی شود. از آن نقش‌هایی که زلوگر خوب توانسته احساسات درونی شکست‌خورده کاراکترش را با وجهه اجتماعی بزرگ بیرونش به تعادل برساند./هفت صبح